Eerst wat uit de weg ruimen. Hebben jullie recht op, vind ik. Wilde ik nou Algemeen Directeur van PEC Zwolle worden, ja of nee? Ik zag ‘m ook niet aankomen. Op een avond werd mijn naam zomaar in een appje genoemd als mogelijke kandidaat. Daarop reageerde ik grappend: wel mooi dichtbij. Van mijn huis in Epe naar Zwolle is een kippeneindje.
Vervolgens is het tot een afspraak gekomen met PEC, gewoon om te praten en van beide kanten oprecht te inventariseren. Een dag later was dat publiekelijk bekend. Ja, ik heb daarna zorgvuldig gekeken of algemeen directeur van PEC iets voor mij zou zijn. Heb mijn info ingewonnen, zoals ik dat altijd doe en er voor gekozen om geen kandidaat meer te willen zijn.
Op zich was het niet zo’n gekke gedachte: ik ben gek op sport, op tennis én op voetbal, en tuurlijk mijn kinderen zijn op honderd meter van het stadion geboren, en ik hèb vroeger een keer aan een selectie dag van Zwolle meegedaan, en ik hèb een seizoenkaart gehad, en ik màg graag organisaties naar een hoger niveau brengen, maar mijn eindconclusie is ‘nee’. Mijn hart blijft voor 110 procent bij de plek waar ik nu zit, bij tennis, bij de KNLTB, maar… het was het onderzoeken waard.
Dan ben ik nu precies bij het thema dat ik voor dit blog in mijn hoofd had; keuzes maken! Daar zijn wij hier eigenlijk de hele dag mee bezig. En eerlijk is eerlijk, ik vind dat heerlijk. Het moeilijke echter vind ik hoe de reacties op onze keuzes geventileerd worden, deze blijven mij altijd raken: kortom de manier waarop mensen publiekelijk hun kritiek uiten op onze keuzes. Kritiek kan soms volledig terecht zijn en houd je scherp, maar vaak is het ook gebaseerd op halve waarheden en aannames, zonder het hele plaatje te kunnen overzien. Ik ga hier nooit een olifantenhuid voor ontwikkelen en het laat mijn team ook nooit onbewogen. Zij doen namelijk hun stinkende best.
Draagvlak creëren is in mijn vak zo’n beetje het allerbelangrijkste. Voordat er keuzes worden gemaakt en besluiten worden genomen, wordt alle informatie die we kunnen inwinnen ingewonnen, worden alle experts geraadpleegd op het vlak waarover de keuze moet worden gemaakt en vragen we heel veel mensen hun licht te laten schijnen op de materie. Met alle op dat moment maximaal beschikbare informatie maken we dan een keuze. Per thema wel via hetzelfde ritme, maar met wisselende experts. Soms als geheel, soms in kleine stukjes. Altijd met de beste intenties.
Dan kun je ook nooit spijt hebben van je beslissing. Op basis van voortschrijdend inzicht of nieuwe informatie kun je later je keuze bijstellen, maar dat is geen spijt! Je hebt gekozen met de maximale informatie die op dat moment beschikbaar was. Wil dus niet zeggen dat elke keuze raak is! Echter als je geen keuzes maakt zal er ook geen vooruitgang zijn.
Mooi hè, zoveel informatie inwinnen. Het nadeel kan ook zijn dat je met teveel mensen praat. Als je er vijftien spreekt, kun je er in de kern ook veertien ongelukkig maken. Want meepraten betekent niet dat jouw antwoord ook de uitkomst van de beslissing wordt.
Tenslotte is de keuze mijn verantwoordelijkheid; ik word geacht het totaalplaatje te overzien en een keuze te maken. Dat voelt soms als een vloek en soms als een zegen. En dan de crux: als het begrip voor dat proces uit balans is, of in twijfel wordt getrokken, krijg je geen draagvlak. Daarom hecht ik zo aan de uitleg van het proces dat aan keuzes vooraf gaat. En dan moet je je beslissing ook nog met de juiste toon en aan de juiste mensen communiceren. Ook oh zo belangrijk. Kortom; best wel complex, maar altijd met de juiste intenties.
Soms gaat dat best wel van dik hout: je neemt beslissingen over talentontwikkeling, leraren opleidingen en bijscholingen, selecties, wel of niet reizen, of met welke partijen je wel of niet gaat samenwerken. Maar er is nou eenmaal maar zóveel plaats in een team, of in een selectie, of in een budget. Er is maar zóveel ruimte binnen de kaders. Maar nooit nemen we een beslissing op basis van onderbuikgevoel, of een aanname of de voorkeur van één persoon. In mijn proces naar een keuze is dat onmogelijk en onwenselijk. De lastigste deze week was te beslissen om de Europese Summer Cups in alle jeugdleeftijden (12/14/16/18 jaar) niet te gaan spelen. Hier zijn tientallen telefoontjes aan vooraf gegaan naar de verschillende collega’s, maar ook naar collega’s van de buitenlandse bonden. De finales staan gepland in Frankrijk, waar jeugd momenteel alleen ingeënt naar toe kan. Voor de voorrondes waren we met een aantal teams bijvoorbeeld in Oekraïne en Roemenië ingedeeld. Dan hebben we het nog niet over alle rompslomp rondom tickets, testen etc.
Op basis van zo’n persoonlijke zoektocht word ik dus geen Algemeen Directeur van PEC Zwolle en blijf ik herhalen wat ik hier al eerder heb gezegd: nog steeds geldt, iedere dag een stapje beter. En we scoren momenteel enorm met de groei van tennis en padel. Dat moeten we verder uitbouwen. Op het gebied van toptennis en toppadel kunnen we zeker nog die eerder benoemde stapjes maken, hoewel de resultaten van opkomend talent de afgelopen weken prima zijn geweest.
Tot slot een enorm dank je wel aan alle toernooiorganisatoren in het land die besloten hebben om in deze gekke periode alle toernooien door te zetten. Fantastische keuze 😊. De Nederlandse spelers en speelsters maken er maximaal gebruik van!
Felicitaties aan hen en andere toppers: jullie hebben blijkbaar de juiste keuzes durven maken op het juiste moment!
Jacco Eltingh
Technisch- en Commercieel Directeur
