Liever schrijf ik mijn columns over leukere onderwerpen, maar wat in de televisiewereld en op andere plekken naar buiten is gekomen, daar hebben we helaas ook binnen de tennissport mee te maken. Het zou ook naïef zijn om met zoveel tennissers en padellers, zoveel verenigingen, zoveel vrijwilligers, zoveel leraren, te denken dat er hier niets zou spelen. Ik heb het natuurlijk over grensoverschrijdend gedrag.
Ik wil daar graag iets over kwijt, over een veilig sportklimaat en wat we samen kunnen (en moeten) doen om dit te realiseren. Maar eerst even terug naar het begin.
Je twijfelt nog. Sporten vind je leuk, maar je moet kiezen. Het liefst doe je ze allemaal. Ze zeggen dat je een fijn balgevoel hebt en dat je krachtig slaat. En dat het met je techniek ook wel goed zit. Dan neem je een besluit, omdat jouw kennismakingsles zo prettig was. Die leuke leraar, de vereniging om de hoek en het scheelt dat je beste vriendje al lid is. Jij gaat op tennis. En je hebt er zoveel zin in. Wat je wil is een betere tennisser worden, speelplezier hebben en wedstrijden winnen.
Bovenstaand voorbeeld is uit ons tennisleven gegrepen. Voor velen weliswaar lang geleden, maar heel herkenbaar toch? Zo zou het moeten zijn en gelukkig is dat ook heel vaak zo. Enthousiaste kinderen die kiezen voor tennis. Ouders die al jaren actief zijn bij diezelfde tennisvereniging en weten dat hun zoon of dochter in een veilige sportomgeving terechtkomt.
Onlangs werden wij helaas met zijn allen geconfronteerd met iets vreselijks. Een ander woord heb ik er niet voor. De aangifte van twee tennissers tegen een prominente tennisleraar vanwege grensoverschrijdend gedrag. Zo’n situatie kent alleen maar verliezers. Je wil dat iedereen zich veilig voelt en dat er aan de bel getrokken wordt als het toch misgaat. Er zijn veel plekken waar je terecht kan met je verhaal en waar je advies kan krijgen hoe je kan of zelfs moet handelen. Op onze site lees je ook een krachtig statement hierover.
Dat verhaal doen, moeten wij als KNLTB ook blijven doen. Dat we grensoverschrijdend gedrag altijd en overal afkeuren en dat we KNLTB-meldpunten hebben als het misgaat en dat die nog veel bekender moeten worden. Ons mondje roeren, de ogen openhouden en de oren gespitst. Wij staan aan de frontlinie, al kunnen we de strijd tegen dat gedrag nooit alleen aangaan, laat staan winnen.
Bij de bond kijken we eerst naar onszelf. We hebben de taak om te zorgen voor de beste sociale veiligheid. Eigen technische staf moet een VOG (Verklaring Omtrent Gedrag) hebben en gedragscodes ondertekenen. Verder geven we voorlichting op tennisscholen en aan verenigingen en zijn er gedragscodes en voorlichtingsbijeenkomsten voor spelers, ouders en bestuurders. Ook werken wij als KNLTB samen met NOC*NSF en andere sportbonden aan een veilig sportklimaat. Op onze website vind je alles over ons project Fair Play en alle campagnemiddelen.
Fair Play moet in de dagelijkse praktijk voorkomen dat grensoverschrijdend gedrag überhaupt plaatsvindt. Zo zou het moeten zijn en gelukkig is dat ook heel vaak zo. Maar dat kunnen we écht niet alleen. Daar hebben we spelers, staf, verenigingen en ook tennisleraren voor nodig. Om ervoor te zorgen dat grensoverschrijdend gedrag niet grenzeloos wordt. Dat het niet plaatsvindt en dat het stopt als het wel gebeurt.
Als directeur van de KNLTB roep ik iedereen dan ook op: ‘Blijf niet stil, maar praat erover.’ Hoe moeilijk dat ook is, hoe confronterend dat ook kan zijn. En heel soms vraagt dat van jou als melder misschien zelfs wel grensverleggend gedrag.
Erik Poel
